Nanni Falconi 
Su grodde bos at a contare de me 

Sa poesia de Nanni Falconi «ischit interpretare sentidos antigos, arraighinados in s’identidade de sa gente e de sa terra chi nos iscrarit in sas limba de sos babbos, capatze de nche brincare a cudd’ala de su locale mudènde∙lu in universale. Sa natura, cun sas aparèntzias durches e sfidiadas suas, cantat in sa poetica sua s’intzertesa, sa debilesa, s’inevitabilidade de sa sorte, chi s’òmine in su fainare suo, a bias tràmudat in tragèdia. Su grodde, s’astore, sa gama, diventant metàforas de s’umanidade, balente e matanosa, a bias addolorida, in unu panorama de soledade funguda, fata carre in su pastore, galu una bia sìmbolu de umanidade e segugiadore de memòrias».