Stefan Szczygłowski 
Sześć na dziewięć, czyli choroba na świat 

„Sześć na dziewięć, czyli choroba na świat” Stefana Szczygłowskiego to pozycja ignorująca tradycyjne podziały gatunkowe. Można ją odbierać zarówno jako prozę poetycką, jak i jako sprozaizowaną poezję, a to dzięki temu, że autor mistrzowsko obchodzi się z językiem, obnażając w nim to, nad czym na co dzień się nie pochylamy. Demaskuje zastane formuły leksykalne, wyzyskując tym samym nowe sensy. Słowa nie są tu użyte w sposób przypadkowy czy bezrefleksyjny – autor zastanawia się nad każdym wyrazem i każdym związkiem składniowym czy frazeologicznym, pozbawiając je często otoczenia leksykalnego, do jakiego przywykliśmy. Autor tworzy błyskotliwe neologizmy odświeżające znaczenia słów, zderza je z nieoczekiwanymi przyrostkami, wydobywającymi zaskakujące konotacje i ukryte znaczenia.



Tekst jest więc najeżony paradoksami i antytetycznymi formułami, które każą czytelnikowi zagłębić się w dzieło i skłaniają go do refleksji także na poziomie lingwistycznym, kierując jego uwagę na sam język, który przestaje być tylko narzędziem komunikacji.